بزم رزم

بزم رزم

سید وحید حسینی

دیروز فیلم مستند "بزم رزم" به کارگردانی سید وحید حسینی را دیدم. یکی از فیلم های سینما ی هنر و تجربه بود که در سالن ناصری خانه ی هنرمندان اکران شد. بعد از آن هم نقد کوتاهی با حضور کارگردان و مونتور فیلم بود.

دلم می خواست بگویم که چقدر این فیلم خوب بود و روی من تاثیر خوبی گذاشت. ابتدا بگویم این فیلم در مورد موسیقی دهه 60 بود. شاید نه همه ی موسقی بلکه فقط موسیقی رزمی. این فیلم چند بخش داشت که نام آنها به خاطرم نمانده. اما آنچه مرا تحت تاثیر قرارداد:

بخشی از فیلم حسین علیزاده در مورد ممنوعیت ها و اذیت ها و محرومیت ها می گوید. همزمان از دیگر موزیسین ها هم می شنویم در این باره. اما آنجه خیلی عجیب بود برایم نتیجه ای که علیزاده گرفت. که تعصب ها هم از مردم خودمان بود. و گفت که انها را هم می پذیرد و دوست دارد. گفت من از همین مردم هستم که بخشی هم ان رفتارها را دارند (نقل به مضمون)

به گمانم تمام فیلم همین پیام را داشت و در خدمت همین حرف بود. گر چه فیلم به موسیقی و مصیبتهایی که بر سرش رفت می پردازد. اما به راحتی می توان این را بر همه ی هنرها و همه ی رویدادها و هر چه اتفاق افتاده تعمیم داد. و نتیجه گرفت که همه ی اینها ما بودیم.

برای من دیدن چیزی عجیب در درون خودم بود. با آنکه لحظه هایی از فیلم اشکم را دراورد - و تماشاگران دیگر هم گفتند گریستند با فیلم- اما همیشه از این خاطرات دوری گزیده بودم. از یاداوری ها می ترسیدم. و می خواستم دور باشم از آن رنجها و تکرارشان. گاهی خود را برتر از همه ی آن متعصبان دیدم.

و ناگهان فهمیدم که باید ببینم و بپذیرم. من همانقدر که ضربه خورده ام و نماینده ی قشر مظلوم هستم، همانقدر نماینده ی ظالم بوده ام.

در فیلم آقای شاهنگیان که زمانی مسئولیتی در این زمینه داشته اعتراف می کند که گاهی اشتباها ممنوعیت برای پخش آهنگ ها گذاشته که پشیمان است. و بعد دوباره می گفت که شاید بهترین کار را کرده!!

نه. دیگر به این آدم ها هم نمی شود خرده گرفت. هر کس آنچه خیال می کرده بهتر است انجام داده.

و در آخر فکر کردم که خوب شد دیدم. فیلم را نمی گویم. فیلم باعث شد ببینم آنچه را سالها می خواستم فراموش کنم. و قبول کنم من بخشی از این هستم. همانطور که علیزاده ی نازنین گفت.

و چه روح بزرگی دارد این مرد. مردی که بارها و بارها با موسیقی اش گریستم و گریستند. نینوا را می گویم که از آن هم در این فیلم می گوید.

و سرانجام توصیه می کنم حتما ببینید. حتما ببینید. جسارت عجیبی در این فیلم هست. جسورانه ببینید. و بعد اطرافتان را بپذیرید و آن را هم ببینید. هر چند تلخ.